ദിലീപ് കേസ് കേവലം ഒരു ക്രിമിനൽ കേസിന്റെ നാൾവഴിയല്ല, മറിച്ച് കേരളത്തിലെ മാധ്യമപ്രവർത്തനത്തിന്റെ ധാർമ്മികതയും ഉത്തരവാദിത്തവും സ്വയം വിലയിരുത്താൻ നിർബന്ധിതമാക്കിയ ഒരു നിർണ്ണായക സംഭവവികാസമാണ്. സത്യം കണ്ടെത്താനുള്ള ആവേശത്തിൽ നീതിനിർവഹണത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന തത്വങ്ങൾ ലംഘിക്കപ്പെടുന്നുണ്ടോ എന്ന് മാധ്യമ പ്രവർത്തകരേയും പൊതുസമൂഹത്തെയും ചിന്തിപ്പിക്കാൻ ഈ കേസിന് സാധിച്ചു. ഈ വിഷയം വിശകലനം ചെയ്യുമ്പോൾ പ്രധാനമായും തെളിയുന്നത് മാധ്യമങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള മത്സരം സൃഷ്ടിച്ച നിലവാരത്തകർച്ചയാണ്. എക്സ്ക്ലൂസീവുകൾക്കും റീഡർഷിപ്പിനും വേണ്ടി, പ്രത്യേകിച്ച് ഓൺലൈൻ പോർട്ടലുകളുമായുള്ള മത്സരത്തിൽ പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ പരമ്പരാഗത മാധ്യമങ്ങൾ പോലും ഊഹാപോഹങ്ങളെയും സ്ഥിരീകരിക്കാത്ത വിവരങ്ങളെയും വസ്തുതകളായി അവതരിപ്പിച്ചു, ഇത് വാർത്തകളുടെ വിശ്വാസ്യതയെ കാര്യമായി ബാധിക്കുകയുണ്ടായി.
കൂടാതെ, ദിലീപിന്റെ അറസ്റ്റും തെളിവെടുപ്പും റിപ്പോർട്ട് ചെയ്ത രീതി, “കുറ്റവാളിയെന്ന് തെളിയിക്കപ്പെടും വരെ നിരപരാധി” എന്ന നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥയുടെ അടിസ്ഥാന തത്വത്തെ വെല്ലുവിളിച്ചുകൊണ്ട്, അദ്ദേഹത്തെ വിചാരണയ്ക്ക് മുൻപുതന്നെ പൊതുസമൂഹത്തിന് മുന്നിൽ കുറ്റവാളിയായി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതിന് തുല്യമായിരുന്നു. മുഖ്യധാരാ മാധ്യമങ്ങൾ ഇത്തരത്തിൽ ഏകപക്ഷീയമായ ആഖ്യാനം കെട്ടിപ്പടുത്തപ്പോൾ, യൂട്യൂബ് പോലുള്ള പുതിയ പ്ലാറ്റ്ഫോമുകൾ ബദൽ കഥകൾക്ക് ഇടം നൽകി എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. രണ്ടാം പ്രതിയായ മാർട്ടിൻ ആന്റണിയുടെ യൂട്യൂബ് അഭിമുഖം ഇതിന് മികച്ച ഉദാഹരണമാണ്. പരമ്പരാഗത മാധ്യമങ്ങൾ അവഗണിച്ചതോ ലഭ്യമല്ലാതിരുന്നതോ ആയ ഒരു സമ്പൂർണ്ണ പ്രതി-ആഖ്യാനം പുറത്തുകൊണ്ടുവരാൻ ഇതിലൂടെ സാധിച്ചു. ഇത് പരമ്പരാഗത മാധ്യമങ്ങളുടെ ‘ഗേറ്റ് കീപ്പിംഗ്’ അധികാരത്തെ ചോദ്യം ചെയ്തതോടൊപ്പം, സ്ഥിരീകരിക്കാത്ത വിവരങ്ങൾ പ്രചരിക്കുന്നതിന്റെ അപകടസാധ്യതകളും തുറന്നുകാട്ടി.
ഈ കേസ് മാധ്യമ ധാർമ്മികതയെ സംബന്ധിച്ച് ഗൗരവകരമായ നിരവധി ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർത്തുന്നുണ്ട്. അതിജീവിതയുടെ സ്വകാര്യതയും വേദനയും സംരക്ഷിക്കുന്നതിനും, പ്രതിയുടെ മനുഷ്യാവകാശം മാനിക്കുന്നതിനും, പൊതുജനത്തിന് വിവരങ്ങൾ അറിയാനുള്ള അവകാശം നൽകുന്നതിനും ഇടയിൽ ഒരു സന്തുലിതാവസ്ഥ കണ്ടെത്താൻ മാധ്യമങ്ങൾ പരാജയപ്പെട്ടോ എന്ന ചോദ്യം പ്രസക്തമാണ്. അന്വേഷണ ഘട്ടത്തിൽ പോലീസിൽ നിന്ന് ലഭിക്കുന്ന സ്ഥിരീകരിക്കാത്ത വിവരങ്ങൾ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതും, റേറ്റിംഗിന് വേണ്ടി വ്യക്തിജീവിതങ്ങൾ ആഘോഷമാക്കുന്നതും ധാർമ്മികമായി ശരിയാണോ എന്ന് മാധ്യമലോകം പരിശോധിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ചുരുക്കത്തിൽ, മാധ്യമങ്ങൾ ഒരു വ്യക്തിയെ വില്ലനായോ നായകനായോ വളരെ എളുപ്പത്തിൽ ചിത്രീകരിക്കുന്നത് എങ്ങനെയെന്നും, ആ പ്രതിച്ഛായകൾ പൊതുസമൂഹത്തെ എത്രമാത്രം സ്വാധീനിക്കുമെന്നും ഈ കേസ് തെളിയിച്ചു. നീതിയുടെ പക്ഷം ചേരുമ്പോൾ ആവേശം വിവേകത്തിന് വഴിമാറാതിരിക്കാനും, ഭാവിയിൽ സമാനമായ കേസുകൾ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുമ്പോൾ കൂടുതൽ സംയമനവും വസ്തുനിഷ്ഠതയും പുലർത്താനും മാധ്യമങ്ങൾ ജാഗ്രത പാലിക്കേണ്ടതുണ്ട്.
